Na een nacht lekker slapen worden we abrupt gewekt met drumgeluid in het
park naast ons. Het blijkt een groep Balinesen te zijn voor een of ander ritueel in het park naast ons. Een soort van Chinese drums en bekkens en natuurlijk weer offergoed. De vrouwen dragen hele
partijen op hun hoofd, erg mooi om te zien. We staan aan onze ondergoed op het balkon, Anita duikt onder de douche en ik nog even in bed. We zijn eigenlijk best wel moe over het algemeen. De warmte
en uitstapjes hakken er gewoon extra hard in bij ons beide. Misschien toch de nasleep van de afgelopen jaren?
Anita gaat even zonnebrand halen buiten het park, ik sta nog even op het balkon. Er liggen al handdoeken op de zonnebedjes. Walgelijk dat ook hier mensen gauw hun handdoek neerleggen en dan lekker
gaan ontbijten. Als ze terug komt, sta ik onder de douche en gaan we vrij snel daarna ontbijten. Rond half tien gaan we terug naar de kamer en direct door naar het zwembad. Er is nog 1 bedje vrij,
de rest is voorzien van handdoek. Op een bord staat te lezen dat na vijftien minuten geen claim meer mag worden gelegd op een zonnebedjes, dus trekt Anita de handdoek van het bedje naast haar af en
ga ik erop liggen.
Ook een andere gast is gaan liggen op een bedje met handdoek. Dan rond een uur of half elf komen een aantal Nederlanders terug en Someren de buitenlandse gast van "hun" bedje af tegaan. Deze laat
zich inderdaad wegsturen en Anita neemt het natuurlijk direct voor hem op en wijst op het bordje met de tekst. "Dat weten we wel, maar we komen hier al 16 jaar etc etc" so what????? Anita legt uit
dat dit wel erg asociaal gedrag is, maar ze trekken nog even van leer. Hulp van een Nederlandse Indonesche mevrouw komt ineens uit het niets en zegt dat dit wel erg aso is. Uiteindelijk druipen de
"eigenaren" van "hun" bedje (ze komen er tenslotte al 16 jaar; hoe dom kun je zijn) af, hun handdoek weghalend. Om het eens over dit vreemde gedrag te hebben gehad....
Anita besluit rond half twaalf voor een massage te gaan, rug en schouders. Ik ben trouwens gisteren ineens door mijn rug gegaan en sta moeilijk op. " Waarom ga je niet mee", maar ik zie het gewoon
niet zo zitten(mijn claustofobie).
Na een half uurtje is ze weer terug, 7000 rp lichter (euro4:50). Je moet ook gaan joh, maar ik ga niet. Om tien voor twaalf gaan we nog even afscheid nemen van de rest van de groep en daarna
wandelen met geld door naar het strand en maken een wandeling over het strand en weer via Kuta terug. Totaal drie uur wandelen slaat er goed in, maar we hebben weer mooie dingen gezien en gekocht.
Genoten van de stad en hun inwoners. Hoe vaak ik weer ben aangesproken als "Boss" en Anita als "Mama" is niet meer te tellen. En langs het strand, waar niet zoveel toeristen meer waren, werden we
bij overvallen door een horde vrouwen met armbandje "only 2 dollars" . Ik maakte de fout om even te kijken en we moesten het bijna met de dood bekopen haha. Nee hoor, we voelen ons hier in dit land
totaal niet onveilig, maar je moet er gewoon even aan wennen dat ze alles doen om jouw hun spullen te laten kopen. Maar loop je gewoon door, is er niets aan de hand.
Na de wandeling waren we rond half vier weer terug en waren toch wel wat moe. Ik ga even op mijn bed liggen, maar door de pijn in mijn rug leek het me misschien toch wel goed om ook maar een
massage te nemen. En dat heb ik dus gedaan en het was heerlijk en mijn rug is beterder. Morgen enovermorgengaan we gewoon nog een keer en dan hoop ik de rugpijn hier in Bali achter me te laten.
Morgen de laatste volle dag, ik heb er zin in.
