Bali2016.reismee.nl

Weer thuis met mooie herinneringen

We zijn nu al anderhalve week thuis, maar we zijn er zeker nog niet klaar mee. Anita en ikhebben het er nog veel over. Dit weekend ook de foto's doorgelopen en hier en daar wat gephotoshopt.

Ook op mijn werk heb ik het er nog vaak over, omdat ik nog aardig gekleurd ben. Dus hoe vaak ik niet hoor "waar ben jij geweest, je bent zo bruin" en dan vertel ik natuurlijk hoe mooi en lekker het was in Bali Indonesie.

Maar jullie hebben nog de laatste dag van me te goed, de dag dat we om 12 uur uit de hotelkamer moesten zijn.

Bij deze dus......

Na lekker uitgeslapen te hebben en het laatste ontbijt te hebben genuttigd besluiten we nog lekker aan het zwembad te gaan liggen. Het zonnetje schijnt weer heerlijk en we genieten nog lekker van onze e-readers, de ligbedden en het zwembad. Kletsen nog even met de Nederlandse overwinteraars en geven onze blaadjes aan hen.

Rond een uur of half twaalf gaan we onze koffers pakken (Anita heeft het meeste gisteravond al gedaan) en dan lopen we rond tien voor twaalf richting de receptie van het hotel en checken uit.

We houden onze zwemkleding gewoon aan en besluiten weer wat te eten aan het zwembad enAnita neem lekkerAjam Soto (= soep)en een lekkere rijstschotel voor mij. We genieten voor de laatste keer van het lekkere eten hier. We hebben beide geen zin meer om de stad in te lopen, we hebben het wel gezien hier. Dus besluiten we nog lekker aan het zwembad te blijven liggen op onze geleende badhanddoeken. Rond een uur of half vier verkleden we ons in het toilet van het hotel en leveren de handdoeken in. Nu wachten we op Arya, die ons om vier uur komt ophalen.

Aray is natuurlijk precies op tijd en brengt ons naar het vliegveld. We praten nog lekker met hem na over de excursie en dat we het zo lekker hebben gehad in Bali. Wanneer we bij het vliegveld aankomen en door Arya worden afgezet bedanken wij hem en geven hem nog wat euro's. Hij heeft het echt verdient en met een hand voor mij en kus voor Anita neemt hij afscheid van ons.

We leveren onze koffer af bij de balie van Qatar airlines en lopen door de douane. Rond een uur of half vijf zitten we bij de gate en moeten we wachten om te boarden. We vliegen om 19:00 uur en vertrekken iets later. Het is nu weer negen en een half uur vliegen naar Qatar.

Gisteren hebben we online ingechecked en hebben onze stoelen naar het middenpad verhuist, omdat we niemand in de weg willen zitten als we naar het toilet moeten (en Anita denkt dat dit nog wel eens zal gebeuren). Nu blijkt echter dat het een ander vliegtuig is dat bij het inline inchecken. Er zijn vier stoelen in het midden en wij zitten dus op de middelste twee. "Shit" denken we beiden en ik spreek een stewardess aan. Ze zegt dat het inderdaad een ander vliegtuig is, het is een nieuwer model. "Dit model heeft meer beenruimte" zegt ze en dat klopt ook. Ook zegt ze tegen ons (en een Frans stel achter ons) dat er waarschijnlijk geen mensen naast ons komen te zitten. Het vliegtuig is halfvol geboekt, dus we hebben de vier stoelen voor onszelf.

Anita neemt het er lekker van en installeert zich na een paar uur over drie stoelen en gaat lekker slapen. Ik ben intussen al aan mijn tweede film bezig en heb nog geen slaap. Op deze vlucht krijgen we twee keer te eten. Het smaakt ons wel. Ook krijgen we vaker dan normaal drankjes aangeboden. Het is fijn in een vliegtuig te zijn die half vol is, haha.

Rond vier uur 's nachts komen we aan op Qatar en moeten onze horloges vijf uur terugzetten. Het is dus weer elf uur 's avonds. We nemen de tijd, want we hebben acht uur tussenstop te gaan, pffff.....

We wandelen eerst even over het vliegveld, maar hebben eerlijk gezegd totaal geen interesse voor de koopwaar of de restaurants. We besluiten lekker te gaan zitten en te lezen.

Ik besluit echter via Netflix een nieuwe serie te gaan kijken, het wordt: Marco Polo. Onze vluchtgegevens zijn nog niet bekend op het elektronische board, dus gaan we langs bij de info-balie op het middenplein. We horen dat we naar D9 moeten en lopen daar op een rustig tempo naar toe. Daar nog even zitten en dan is het alweer bijna twee uur 's nachts. Vlak bij waar we zitten, is ook een aparte ruimte met slaapstoelen, maar daar was geen ruimte.

Ineens ziet Anita dat er twee ligstoelen vrij zijn en we besluiten een paar uur te gaan slapen. Het zijn harde stoelen, maar ze liggen wel lekker. Echter recht onder mij ligt een man te slapen, die alle bomen van Bali aan het omzagen is. Dus echt veel slaap ik niet. Echter de tijd gaat toch wel snel en rond een uur of vier ben ik ineens weer wakker en kijk naar Anita, die ook wakker is. "Zullen we weer gaan zitten en lezen en serie kijken" vraag ik aan haar (zachtjes natuurlijk) en dat wil ze wel.

We kopen even een lekker kop Cappuchino en een broodje. Betalen kun je met de creditcard, dus wat het precies kost, zien we thuis wel. Het smaakt ons heerlijk en daarna gaan we weer lezen en serie kijken. Rond een uur of zes wordt het weer drukker, om ons heen en kunnen we eerder dan gepland al terecht in de gate. Nu gaat het wel weer snel en rond zeven uur mogen we het vliegtuig in. Om acht uur vertrekken we, dit vliegtuig zit bommetje vol.

We zitten wederom in het tussenpad met deze keer drie stoelen. Al snel krijgen we ontbijt, lekker pancacks en ander lekkers. Ik kijk wederom een film en Anita is lekker aan het lezen. Slapen doen we niet op deze vlucht.

Rond twee uur 's middags Nederlandse tijdland het vliegtuig met een behoorlijke klap (het waait enorm) weer opNederlandse bodem enlopen we degate weeruit. Weworden twee keer gecontroleerd door de douane, bij de tweede controlestaat een behoorlijke rij.Dan moeten we noglang wachten op onze koffers en als we die hebbengaan we richting aankomsthal, waar we worden opgevangen door Rob en Marlies. Ze waren er natuurlijk op tijd en hebben even genoten vanSchiphol. Een uurtje laterzijn we weer in Zoetermeer en wordt dewasmachine gevuld en is het gewoon over en uit.

Terugkijkend hebben we hetheerlijk gehad en ik weet niet zeker of we nog eens terugkomen in Indonesie. Als we terug gaan, dan gaan we voor een langere periode en willen we meer van Indonesie zien, dus waarschijnlijk Java en Sumatra bekijken.

We hebben beide de smaak te pakken van Azie. Ikzelf heb mijn zinnen gezet op een rondreis door China of India. Anitavindt allesbest, maarhoopt dat we volgend jaar weer met Appie en Frank mee naar Thailand kunnen.

Er zijn momenteel alideetjes gekomen van Appie en Frank, om volgend jaar in ieder geval het eiland Koh Kood te gaan bezichtigen. En als we met hen mee willen, "dan is dat helemaal geen probleem", aldus Appie. Ik heb het in ieder geval vandaag al doorgegeven aan mijn leidinggevende.

"Volgend jaar dus weer een nieuw blog met nieuwe reisverhalen van de familie Hage-van-Rijn en zij die met ons mee willen. haha"

Dag 8: rustig dagje aan het zwembad en op de wc....

Vandaag wederom een rustig dagje met na het ontbijt tot twaalf uur bakken aan het zwembad. Er liggen ineens bijna geen handdoeken meer op de ligbedjes. In ieder geval niet meer van die Hollanders,haha. Om twaalf uur laten Anita en ik ons nog eens masseren en daarna willen we een strand wandeling maken en nog even de stad in.

Als we na een omweg op het strand staan, zegt Anita dat het eigenlijk wel heel erg borrelt in haar maag. Daarnaast zeggen we beiden toch wel weer moe te zijn, het warme weer maakt je erg loom en moe, zijn we wel achter gekomen. Dus terug naar het hotel en lekker weer in de zon aan het zwembad. Rond een uur of twee besluiten we wat te gaan eten en dat doen we aan het grote zwembad waar we nog niet aan gelegen hebben en in gezwommen.

Rond zes uur gaan we weer de stad in en kopen nog wat spulletjes. Ze beginnen altijd met 250.000 roepies, maar als 100.000 zegt en gewoon weg loopt krijg je het voor die prijs. Anita wordt er steeds beter in en ik geef haar groot gelijk, want deze mensen doen alles om geld uit je zak te lullen. Gewoon brutaal zijn, dat zijn zij ook. En ze verdienen altijd aan je hoor.

We zien al vrij snel een echt Balinees eettentje en daar eten we heerlijk. Voor het eerst zie ik ook rissoles en loempia's. Maar dan heb ik al besteld. We eten voor 100.000 rp (zeven euro)met drank. En het was nog lekker ook. Hierna wandelen we door echt hele kleine achteraf straatje en zijn eigenlijk de weg kwijt. Maar na even doorlopen komen we snel weer op bekent terrein. We gaan nog even het strand op om te kijken naar de vele bedrijvigheid van de strandverkopers en genieten beide van het weer en deze atmosfeer. Wat een goede zet is dit geweest, dit kunnen ze nooit meer van ons afpakken.

Morgen de laatste dag, om vier uur haalt Arya is op voor de laatste autorit hier in het mooie Bali.

Dag 7: stradwandeling en eerste massage...

Na een nacht lekker slapen worden we abrupt gewekt met drumgeluid in het park naast ons. Het blijkt een groep Balinesen te zijn voor een of ander ritueel in het park naast ons. Een soort van Chinese drums en bekkens en natuurlijk weer offergoed. De vrouwen dragen hele partijen op hun hoofd, erg mooi om te zien. We staan aan onze ondergoed op het balkon, Anita duikt onder de douche en ik nog even in bed. We zijn eigenlijk best wel moe over het algemeen. De warmte en uitstapjes hakken er gewoon extra hard in bij ons beide. Misschien toch de nasleep van de afgelopen jaren?

Anita gaat even zonnebrand halen buiten het park, ik sta nog even op het balkon. Er liggen al handdoeken op de zonnebedjes. Walgelijk dat ook hier mensen gauw hun handdoek neerleggen en dan lekker gaan ontbijten. Als ze terug komt, sta ik onder de douche en gaan we vrij snel daarna ontbijten. Rond half tien gaan we terug naar de kamer en direct door naar het zwembad. Er is nog 1 bedje vrij, de rest is voorzien van handdoek. Op een bord staat te lezen dat na vijftien minuten geen claim meer mag worden gelegd op een zonnebedjes, dus trekt Anita de handdoek van het bedje naast haar af en ga ik erop liggen.
Ook een andere gast is gaan liggen op een bedje met handdoek. Dan rond een uur of half elf komen een aantal Nederlanders terug en Someren de buitenlandse gast van "hun" bedje af tegaan. Deze laat zich inderdaad wegsturen en Anita neemt het natuurlijk direct voor hem op en wijst op het bordje met de tekst. "Dat weten we wel, maar we komen hier al 16 jaar etc etc" so what????? Anita legt uit dat dit wel erg asociaal gedrag is, maar ze trekken nog even van leer. Hulp van een Nederlandse Indonesche mevrouw komt ineens uit het niets en zegt dat dit wel erg aso is. Uiteindelijk druipen de "eigenaren" van "hun" bedje (ze komen er tenslotte al 16 jaar; hoe dom kun je zijn) af, hun handdoek weghalend. Om het eens over dit vreemde gedrag te hebben gehad....
Anita besluit rond half twaalf voor een massage te gaan, rug en schouders. Ik ben trouwens gisteren ineens door mijn rug gegaan en sta moeilijk op. " Waarom ga je niet mee", maar ik zie het gewoon niet zo zitten(mijn claustofobie).
Na een half uurtje is ze weer terug, 7000 rp lichter (euro4:50). Je moet ook gaan joh, maar ik ga niet. Om tien voor twaalf gaan we nog even afscheid nemen van de rest van de groep en daarna wandelen met geld door naar het strand en maken een wandeling over het strand en weer via Kuta terug. Totaal drie uur wandelen slaat er goed in, maar we hebben weer mooie dingen gezien en gekocht. Genoten van de stad en hun inwoners. Hoe vaak ik weer ben aangesproken als "Boss" en Anita als "Mama" is niet meer te tellen. En langs het strand, waar niet zoveel toeristen meer waren, werden we bij overvallen door een horde vrouwen met armbandje "only 2 dollars" . Ik maakte de fout om even te kijken en we moesten het bijna met de dood bekopen haha. Nee hoor, we voelen ons hier in dit land totaal niet onveilig, maar je moet er gewoon even aan wennen dat ze alles doen om jouw hun spullen te laten kopen. Maar loop je gewoon door, is er niets aan de hand.
Na de wandeling waren we rond half vier weer terug en waren toch wel wat moe. Ik ga even op mijn bed liggen, maar door de pijn in mijn rug leek het me misschien toch wel goed om ook maar een massage te nemen. En dat heb ik dus gedaan en het was heerlijk en mijn rug is beterder. Morgen enovermorgengaan we gewoon nog een keer en dan hoop ik de rugpijn hier in Bali achter me te laten.
Morgen de laatste volle dag, ik heb er zin in.

Dag 6: Kecak show en eten op het strand

Wanneer we rond een uur of half negen wakker worden, schijnt gelukkig de zon weer in onze kamer. We gaan rond negen uur ontbijten en kijken uit naar het Nederlandse stel uit Amsterdam. We hebben gisteravond nog even geprobeerd hen te pakken te krijgen voor de afspraak van vanavond. De twee Belgische stellen hebben gezegd mee te willen. Na enige tijd staan de twee bij ons aan het ontbijttafeltje en zijn ook enthousiast voor vanavond. We gaan dus gezellig met de hele groep en ik stuur Arie ( Arie is echter Arya) een berichtje dat we met vier stellen komen. Hij stuurt direct een sms'je terug en komt onsom 15:00 uurophalen.

Na het ontbijt zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen, zo rond half tien. Lekker gezwommen, gelezen en gerelaxt. Anita kreeg last van haar darmen, dus die was ik zo af en toe kwijt. Onze kamer kijkt gelukkig uit op het zwembad, dus de redding is nabij.
Rond een uur of half twee zijn we gaan douchen en hebben we ons opgetut voor de excursie. Anita durft het niet aan om wat te eten, dus zit ik alleen achter een cheeseburger met friet en krijgen we nog even bezoek van Katrijn die ineens aan het tafeltje naast ons zit. Haar vriend Beniot eet ook niet mee, want ook hij heeft last van zijn maag. De hele dag nog niets gegeten, maar gaat toch mee op excursie. Om drie uur ga we naar de receptie en komen de andere stellen er ook aan. Arya is er al met het busje, dus we stappen gauw in om te vertrekken.
We gaan vandaag eerst naar de Uluwatu tempel, maar stoppen nog tussendoor om tussen de rotsen naar een fantastisch strandje te gaan. Je moet met een trap naar beneden tussen de rotsen, waarbij je goed moet uitkijken voor je hoofd. Het is inderdaad weer een plaatje, Arya maakt nog even een groepsfoto en dan gaan we weer naar boven. Jammer voor mij krijg ik door de warmte een behoorlijke hoofdpijn en neem direct wat in. Maar echt helpen doet het niet.
Arya verteld nog even dat op de berg van deze tempel veel apen zijn, die behoorlijk brutaal zijn. Je tas goed vasthouden en geen bril opzetten of andere dingen want die pikken ze zo van je hoofd. Wel moeten we weer een Sarong aan, die Arya voor de hele groep regelt. Het is hier een hoge kustlijn, dus steile rotsen naar beneden. Er is een soort Chinese muur gebouwd langs de kust naar de tempel toe. Op en naast deze muur zitten de aapjes in het gras, tussen de bomen, op de muur, op je hoofd als je niet uitkijkt. We schieten de mooiste plaatjes en genieten van het uitzicht.
We mogen niet in de tempel, maar dat maakt ons niet uit. Het blijft adembenemend hier op Bali.
Een stukje verder doorlopen zien we beneden ons een soort arena/tribunes. Daar gaan we naar een Kecak show kijken. Voordat we naar binnen gaan krijgen we van Arya, een Nederlandse uitleg van het verhaal. Goed om dit even goed door te lezen, want dat heb je enig idee waar het om gaat. Het zit al aardig vol als we naar binnen gaan en Arya begeleid ons naar een plekje. De eerste twee rijen zijn gereserveerd, dus daar kunnen we niet zitten en als ik zo naar boven kijk denk ik niet dat we nog bij elkaar kunnen zitten. We gaan ons al verdelen, echter Arya praat even met iemand van de organisatie en dan mogen we ineens vooraan zitten, super gaaf blijkt later.
Als het gaat beginnen, vertelt een spreker wat er gaat gebeuren en wenst ons veel plezier. Dan horen we het gezang van mannen, ze komen de arena al zingen binnen, ik kan het niet beschrijven. Maar erg indrukwekkend. Het verhaal gaat beginnen en we kijken onze ogen uit.
Er verschijnen fantastisch opgemaakte Balinesche dames, zo mooi en gracieus. Onze monden vallen echt open. Iedereen zit aandachtig te kijken. Het duurt ongeveer een uur en is dan ook donker geworden. We gaan weer naar de bus en Arya vraagt wat we willen eten. We kunnen namelijk aan het strand vis eten. Anita en ik zijn niet zulke viseters, maar sluiten ons aan bij de meerderheid. Dat dit een goede keuze is geweest, zal later blijken.
Het is echt filerijden en weer richting Kuta, maar ineens slaan we linksaf een klein straatje in en stoppen voor een soort visafslag. Arya legt uit dat je vis of garnalen koopt per kilo. Eerst gaan we door het restaurant naar de zeekant van het restaurant. Heel veel rijen tafels staan op het strand, zover als je kunt kijken. De meeste zijn al bezet, maar er is nog wel genoeg plaats. Per stel krijgen we een tafel nummer en gaan terug naar de voorkant om vis uit te zoeken. Ik wil gaan voor de grote garnalen, maar onder invloed van Anita kies ik voor wat anders zodat ze wat stukjes mee kan eten. We kiezen voor een snipper, volgens Arya. Ik heb geen idee, dus "bring it on" zal ik maar zeggen.
Het eten is erg lekker, maar belangrijker is het erg gezellig met de groep. Iedereen heeft genoten van de Kecak dans en is in vrolijke stemming.
Rond een uur of negen gaan we weer op het hotel aan en nemen we afscheid van elkaar. Morgen gaan de andere drie stellen terug naar Nederland en België, wij hebben nog twee volle dagen en een halve dag.
Ik ben kapot, maar wat een mooie dingen hebben we weer gezien. Het is echt een fantastisch land. Nu lekker slapen en morgen gezond weer op.

Dag 5: een verplichte rustdag, lekker of toch niet?

Vandaag geen excursie meer en dus lekker uitslapen en laat ontbijten. We slapen beide wel goed, behalve dan dat ik enorm verkouden ben door de temperatuurverschillen in de bus en daarbuiten. Dus vannacht veel hoesten en proesten.

Rond een uur of half negen worden we wakker en na het douchen gaan we om negen uur naar het ontbijt. Het ontbijt is het voor ons eigenlijk net niet. Alles smaakt net niet, de appel- sinaasappelsap is aangelengd en smaakt net niet heel lekker, de scrambled eggs zijn iets te vettig en er is geen uitgebakken spek bij. De pancacks zijn wel lekker, maar de aardbeienjam is veel te zoet. De geroosterde brood is net te licht geroosterd, het fruit is te droog, maar voor de rest zijn we geen zeikers hoor, maar wat moet je op een dag dat je niets te doen hebt, haha.
Het plan voor vandaag is in de ochtend een lekkere strandwandeling te gaan maken, want vanaf een uur of een 's middags zal het wel weer gaan regenen. Echter tijdens het ontbijt gaat het al regenen en als we om kwart voor tien terug gaan naar onze kamer, regent het pijpenstelen.
We besluiten de bui maar lezend op het balkon af te wachten, maar nu om half twee regent het nog steeds. Soms wordt het iets minder, om dan weer in alle hevigheid los te barsten. Straks maar even kijken of we de lunch kunnen scoren in het hotel. Ik heb het idee dat het vandaag niet meer ophoudt met regenen. Dus afwachten maar, het is niet anders.
Rond twee uur gaan we lunchen, een lekker Lemon Juice met een sandwich en Anita een soto ajam soepje. Wanneer het eten geserveerd wordt komen de twee jongen Belgen van onze excursiegroep ook het restaurant binnen. We hebben het even over de fietstocht vanmorgenochtenden dat ons dat niet slim is te gaan doen in de regen. We besluiten Arie een sms'je te sturen om het af te zeggen. Arie vindt dit geen probleem, dus dat is geannuleerd. Wel heel jammer. Ik vraag of zij ook gaan eten en of ze bij ons komen zitten. Gisteravond aan het zwembad hebben we ook al heel gezellig zitten kletsen met dit stel. Zij heet Catrien en hij .... (een erg moeilijke Franse naam die ik steeds vergeet). Zij bestellen ook en al pratend en nog steeds regenend en een drankje verder is het ineens vijf uur. Nu het zo gezellig is vraag ik of ze zin hebben om mee te gaan naar een restaurant dat ik van Willem, mijn directeur, heb doorgekregen. Ik weet niet waar het precies is, maar na wat googelen komen we erachter dat het toch wel een behoorlijk stuk rijden is vanaf ons hotel. Wel vinden zij het idee om nog een keer als groep uit eten te gaan heel leuk. Dus in principe spreken we om zeven uurmorgenavondaf in de lobby. En zij zullen de andere stellen nog benaderen, omdat ze dicht bij hen een kamer hebben.
Wanneer we weer in onze kamer zijn, gaat het minder en minder regenen en we besluiten even de stad in te gaan voor wat lekkers te halen bij de supermarkt, maar lopen toch een stukje verder tot aan het strand. Koud is het natuurlijk niet, dus het is toch nog een heerlijke wandeling. Na een uurtje gaan we terug naar ons hotel en langs de super. We hebben tijdens de wandeling bepaald waar we gaan eten vanavond en rond acht uur lopen we weer terug de stad in naar dat restaurant. We gaan wederom voor Bali food, Anita Foo Jong Hay en ik voor Saté Ayam. Ik besluit er een voorgerecht bij te nemen, Een heerlijke kipsalade. In het restaurant speelt een bandje jaren negentig muziek en wanneer we het op hebben en nog even zitten uit te buiken komt de manager even een praatje maken. Erg aardig, waar we vandaan komen, wat we al gezien hebben etc. Als ik vervolgens naar de rekening vraagt, begint hij irritant te doen. Of we nog wat anders willen, of ik nog een biertje wil, of Anita van dansen houdt enzovoort.
Alles om maar aan je te kunnen verdienen. Ik had het gelijk helemaal gehad met hem.
Nu weer op het balkon lezen en typen, het regent inmiddels al weer :-)
Net komen Catrien en ....nog even langs met de mededeling dat we morgen eventueel vanaf vier uur 's middags nog een naar een tempel en daarna een Kecak show kunnen. Dat laatste is echter afhankelijk van het weer. We besluiten het morgen nog even voor te leggen aan de beide andere stellen en Arie. Voor nu is het nog even lezen, dit verhaaltje posten en naar bed. Hopelijk is het morgen droog, alleen de weergoden van Bali kunnen dit weten.

Dag 4: derde en tevens laatste excursie

Vandaag al weer de laatste dag van onze excursie en de gezelligheid van deze groep mensen. Want geloof het of niet, al ken je elkaar niet heel goed, het groepsgevoel is er niet minder om. Gisteren in de bus hebben we het even gehad over nog een excursie en wij kwamen met het voorstel om een fietstocht te maken vanaf de Batur Vulkaan. Had ik gehoord van een collega en moet erg mooi zijn. Arie gaat kijken of hij iets kan regelen. We spreken af dat ieder stel nog even kijkt wat ze graag nog willen doen en dan bespreken we het de laatste dag, vandaag dus.

Wanneer we na het ontbijt om half negen weer bij de bus komen en vertrekken zegt Arie het fietsen voor ons te kunnen regelen. Anita en ik zouden graag morgen een rustdag nemen, maar omdat de andere drie stellen vrijdag al vertrekken sluiten wij ons aan als ze het toch woensdag willen doen. Het oudste stel besluit niet mee te gaan fietsen, de rest wel. Dit komt voor Arie beter uit, want dan kan het in zijn eigen busje. Nu hebben we steeds een 12 persoonsbusje, maar die is alleen nog vandaag gehuurd. Aldus spreken we voordonderdagochtendkwart over zeven af, wel vroeg maar de ochtenden zijn tot nu toe steeds droog geweest, rond 1 uur ging het meestal regen.
Onze eerste reisdoel is een waterval, op ons verzoek. Volgens het excursie schema, die Arie al eerder in samenspraak met ons heeft aangepast, had voor vandaag een bezoek aan een souvernirsmarkt staan. Maar niemand had daar veel zin in, gezien de dwingende manier van verkopen van de Balinesen. We moeten wel twee uur rijden, wat we echt geen straf vinden en onderweg stoppen we als Katrien (een van de Belgisch dames met een spiegelreflexcamera, die echt hele mooie en artistieke foto's maakt) een oudere javaanse dame op het rijstveld wil vastleggen. We stappen allemaal uit en genieten van het mooie plaatje en het verhaal van Arie erbij.
Dan weer vlug in de bus, want we zijn dicht bij de waterval. We hebben zwemkleding meegenomen en kunnen dus zwemmen onder de waterval. Het valt echt niet tegen als we vanaf grote hoogte de waterval zien, echt een plaatje. We lopen de trappen af naar beneden en komen aan de voet van de waterval aan. Het is een hels lawaai en de twee jongste heren (niet ik dus) verkleden zich en lopen het water in. Ik besluit even de kat uit de boom te kijken, maar als je mij kent, dan weet dat dat nooit lang duurt. Dus shirt en broek uit (zwembroek is al aan) en ik ook het water in. Het is heerlijk en na wat foto's gaan we er weer uit. Arie zegt dat we verder moeten. De beide heren hebben handdoek en droge onderbroek bij zich, Jan ook.... Maar niet meegenomen naar beneden, maar in de bus. Dan zegt Anita, "heb jij wel een droge onderbroek meegenomen?". "Nee jij" zeg ik. Dan maar laten opdrogen, alleen vergeten dat het hier zo vochtig warm is dat bijna niets echt snel droogt. Dus de rest van de ochtend in de bus op een handdoek gezeten en vochtige billen gehad :-)
Toen richting de zeetempel Goa Lawah met een vleermuizengrot als tempelruimte. Echter vroeger kon je de grot in, maar dat is nu verboden. Ook in deze tempel moet een ieder zijn Sarong om, wat mij goed uit kwam met mijn nog steeds vochtige zwembroek. Tijdens de rit naar deze tempel verteld Arie dat als iemand overleden is, gecremeerd is en zijn as is uitgestrooid over de zee, dat dan in feite de ziel uit de zee wordt genomen in deze tempel en daar pas vrij wordt gegeven voor reïncarnatie of eeuwige paradijs.
Er zijn een grote groep vrouwen op dat moment bezig met offeren en natuurlijk buiten wij dat uit met het nemen van foto's. Er wordt van alles geofferd, vlees, bloemen, koekjes versiersels etc in grote hoeveelheden. De mensen van Bali zijn in mijn ogen alleen maar bezig met het offeren en uitvoeren van allerlei rituelen uit zowel het hindoeïsme als uit het Boedisme. Tijd en geld voor andere zaken blijft er volgens mij, niet over. Maar wie ben ik.
De vleermuizengrot stinkt enorm en buiten zie je de vleermuizen als wormpjes tegen het plafond geplakt zitten. Het is een gefladder van jewelste. We praten nog met een aantal oudere Hollandse nichterige mannen ( hand op je kont.....) en moeten weer verder.
Na een uurtje rijden stoppen we weer voor de lunch, ik was voor het eerst even in slaap gevallen in de bus. Normaal wil ik alles zien, maar vandaag even de binnenkant van mijn ogen. Het is inmiddels weer tropische gaan regenen, of dat alle kranen boven zijn open gezet.
We eten vandaag van de kaart en uit gewoonte pakken Anita en ik Nasi rendang. Lekker, maar niet veel. Hierna een kop Balinesche koffie (gewoon zwarte koffie, met heel veel drap dus niet je kopje leegdrinken). Hierna naar het waterpaleis, wat op loop afstand ligt. Het regent nog steeds, dus onder de paraplu van dit verschrikkelijk mooie park genoten. Anita en ik vonden deze plek misschien wel het mooiste van wat we aan tempels gezien hebben. Iedereen heeft het zichtbaar naar zijn zin hier en maakte de mooiste plaatjes.
Na dit waterpaleis nog even snel naar een havenplaats, van waaruit je naar de andere eilanden kunt hoppen.
Dan worden we weer door Arie naar het busje gestuurd voor de laatste stop, een echt authentiek Balinees dorpje. Er naar toe verteld Arie alle ins en outs van dit dorp en draagt ons bij aankomst over aan een dorpsbewoner, die ons door het door zal rondleiden. Erg interessant, maar het uiteindelijke doel zijn de met de hand geweven sjaals. Over de prijs kan worden onderhandeld, wat de dames dan ook met goed resultaat doen. Waarschijnlijk hebben we toch te veel betaald, maar je doet het ook voor dit mooie dorp.
Hierna nog twee uur terugrijden naar Kuta en nemen we weer afscheid van iedereen. Wij gaan weer lekker makkelijk eten in ons eigen restaurant en kiezen beide voor een Pizza, die ook nog lekker smaakt. Terug naar ons balkon en straks lekker slapen.
Hopelijk kunnen wemorgenochtendeven uitslapen (natuurlijk niet het ontbijt vergeten) en dan willen we even lekker een strandwandeling maken. Hopelijk is het in de ochtend lekker droog, we zien wel.

dag 3: de tweede excursie

Wederom hebben weom 8 uurafgesproken bij de receptie, maar deze keer laten we onsom 6:30 uurwakker bellen. De nacht is voor ons weer niet echt snel verlopen. We kunnen maar moeilijk de slaap vatten en rond drie uur ben ik weer klaar wakker. Maar zoals het altijd gaat, gaan de laatste uurtjes te snel en worden we toch ruw uit onze slaap gerukt. We douche en staan precies om zeven uur bij het ontbijtbuffet alwaar we de eerste gasten zijn, haha.

De temperatuur is weer subtropisch warm en het zonnetje schijnt.
We ontbijten lekker en zijn op tijd bij de receptie. Arie en de chauffeur staan al buiten, dus vertrekken we gauw. Iedereen stapt in en gaat op dezelfde bank zitten als gisteren. Wat zijn we toch gewoonte dieren.
Omdat we vandaag een tempel bezoeken waar de mannen ook een Sarong om moeten, gaan we na een uurtje rijden eerst naar een supermarkt/kledingzaak om deze te kopen. Als we binnen komen, komen er direct een aantal verkoopsters naar ons toe. Bij ieder stel blijft een vaste verkoopster aanwezig, dus nu loop ik niet meer alleen achter Anita aan maar doe ik het samen met een Balinesche :-)
We beginnen boven bij de souvenirs en daar gaan we voor schut voor een houten beeldje. Heb ik altijd al willen hebben, zeg maar. Daarna naar de Sarongs en iedereen moet er aan geloven. Man en vrouw koopt een mooie kleur. We hebben bij het passen natuurlijk de grootste gein. De groep wordt steeds bekender en alle stellen zijn open en vriendelijk.
Hierna gaan we naar de zilver fabriek, voorheen de Boedhatoboedha fabriek. Heel interessant, maar eigenlijk werken de zilversmeden onder erbarmelijke omstandigheden. Wat een ouwe troep en zeker als je dan de mooie toonzaal ziet waar hele prijzige juwelen liggen. Is eigenlijk van de zotte.
Anita kan het niet laten en koopt het een en ander, ik vraag me af of we nog wel genoeg geld hebben voor de lunch van vandaag. Maar anders lenen we gewoon een ton of twee van een van de andere biljardairs, haha.
Dan stappen we weer in het busje en rijden richting Monkey Forest in Ubud. We kijken onderweg weer ons ogen uit, wat een land is het. Arie verteld veel over zijn landgenoten en legt ons de verschillende kaste van het Hindoeïsme uit. Ik probeer aandachtig te luisteren, het grootste deel van de groep is afgehaakt en ligt al te slapen.
Dan zijn we aangekomen bij Monkey Forrest en stappen weer uit. Natuurlijk moeten er kleine bananen gekocht worden en krijgen de dames die het durven een banaan in de hand, die ze omhoog moeten houden. De apen klimmen dan in hen en pakken de banaan uit hun hand, zittend op hun hoofd. Er is veel lol en er worden heel wat foto's genomen. We wandelen nog even door dit oude oerbos en genieten van de aapjes.
Arie maant ons al weer naar de bus, want we moeten verder. We gaan nu stijgend naar het vulkaanmeer van Batur. Op het mooiste punt stoppen we even om foto's te schieten van dit mooie meer en worden we weer overvallen door vrouwen en mannen die ons nietszeggende dingen willen aansmeren. Het is gewoon smeken wat ze doen en het is moeilijk om niets te kopen. We kopen een paar armbandjes voor 70 cent en vertrekken graag van deze plek. Al is het om van het gesmeek af te komen.
Nog een half uurtje in de bus en we komen op een werkelijk idyllisch restaurant aan met uitzicht op de rijstvelden. Wat een straf om hier je lunch te moeten nuttigen. Het is evenals gisteren een rijsttafel en werkelijk verrukkelijk. Het gaat ineens enorm hard regenen en dat blijft het grootste gedeelte van het lunchuurtje zo. Wanneer het even tussen door stopt, zien we de dampen uit de jungle komen, werkelijk adembenemend. Bij het verlaten van het restaurant staat Arie een vliegende hond te voeren, wat een vreemd dier is dit. Best wel een beetje eng.
Het blijft nu wat regenachtig en wederom is er een bezoekje aan een tempel gepland. Wanneer we uit het busje stappen, staan de verkoopsters al weer klaar met paraplu's die we kunnen huren of kopen. Ook worden de mannen aangesproken door wel erg lieve kleine meisje, die heel lief vragen (zeg maar smeken) of je wat van hun wil kopen. Ikzelf vind deze meisjes wel erg brutaal overkomen, zeker naar de mannen toe. Maar ook de vrouwen worden bijna omver geblazen door deze lieve-mooie-leuke-donderse meiden. Want alleen de business geldt.
Ze zeggen " kijken kijken en wel kopen" en " je krijgt korting als je nu koopt" en nog veel meer in het Nederlands. Later geeft Arie nog een soort Nederlandse les aan een van de meisjes en ze gaat de Nederlandse zin direct in haar schrift noteren, samen met Arie. Ik krijg het idee dat Arie hier vaak komt en hen al veel geleerd heeft. Ik schaam me een beetje aan onze Hollandse gierigheid en wil graag wat geld geven. Echter we hebben echt niet veel meer dus uiteindelijk krijgt ze onze laatste 2000 euro, sorry roepies.
Tijdens dit tempelbezoek gaat het weer enorm regenen en omdat het gehele tempelterrein op de schuine zijde van de berg ligt, lopen we in een waterval de trappen af naar beneden waar het busje staat. Op zich blijft de temperatuur goed en wanneer het na een kwartiertje weer droog is, is het weer direct warm.
Nu moeten we nog een klein uurtje richting ons hotel en wordt het steeds rustiger in de bus.
Bij terugkeer in Kuta Beach verkleden wij ons en lopen richting de hoofdstraat om voor de eerste keer niet in het hotel te eten. Tijdens onze wandeling gaat het licht regenen en na ruim een half uur zoeken houdt het op met rustig regenen en komt het weer met bakken uit de lucht zetten. We zien een soort van Ballinesche snackbar en kunnen eigenlijk niet anders dan daar naar binnen te gaan en ook direct daar maar iets te eten te nemen. Omdat we 's middags al zo lekker gegeten hebben houden we het beide weer op alleen een hoofd gerecht. Morgen toch maar weer eten in ons eigen restaurant in het hotel, waarom niet. Het is daar lekker, misschien wat duurder. Maar zeker rustiger en gemakkelijker dan te gaan zoeken naar een restaurant.
Als we klaar zijn en weer terug willen naar ons hotel, regent het nog steeds. Zelfs harder dan ervoor. We kiezen voor een taxi, die ons voor nog geen euro naar ons hotel brengt. Nu nog even op balkon lezen en tikken en een gesprekje gevoerd met onze Japanse buurman. Ik heb zijn email-adres al gekregen, voor als we besluiten naar Japan te gaan. We mogen bij hem en zijn vrouw logeren voor 1 euro per nacht. Ik moet er nog even over nadenken....
Tot morgen

Dag 2: onze eerste excursie....

Vandaag 31 januari staat onze eerste excursie gepland. We hebben om half negen afgesproken met Arie, onze Balinese Nederlands-sprekende gids. We gaan met vier stellen, twee Hollandse en twee Belgische. We hebben de wekker op de IPad en mijn telefoon ingesteld om ons om kwart over zeven te wekken. We hebben dan nog de tijd om lekker te douchen en te ontbijten? Ook deze nacht zijn we weer rond drie uur klaar wakker en dommelen steeds wel weer in. Dan schiet ik wakker en kijk op mijn horloge, ik zie een acht staan en nog wat....."fuck" roep ik tegen Anita "het is kwart over acht". Zo snel als we kunnen pakken we onze spullen bij elkaar, poetsen onze tanden en lopen met de krentenbollen van twee dagen geleden en een fles water (ons ontbijt van vandaag) naar buiten. We staanom 8:22in de lobbie, iedereen is er al en we eten snel even onze krentenbol op en spoelen die weg met water. Arie komt binnen en weg zijn we, pffff....

Er staat een busje voor 12 personen klaar en we geven de chauffeur een hand. Arie geeft ons een plattegrond van Bali en heeft hierin drie routes uitgetekend. Hij verteld wat de plannen zijn voor vandaag en verteld veel over het leven op Bali. Het eerst reisdoel zijn de rijstvelden van Jatiluwih wat zo'n twee uur rijden was. Het eerste gedeelte gaan we door Kuta en daar is het vreselijk druk op straat. Veel scooters en auto's kriskras door elkaar. Net zoals we gezien hebben in Thailand. Dat er niet veel ongelukken, gebeuren is een wonder. We rijden aan de linkerkant van de weg en kijken onze ogen uit. Wat me opvalt is dat elk huis ommuurt is en dat je binnen de muren van het huis de hoge pilaren van de huistempels ziet. Arie legt later uit dat er totaal 2100 tempels in Bali zijn. Er zijn per stad al drie tempels. Plus iedereen heeft ook een thuistempel, waar de mensen offers brengen in de vorm van rijst, bloemen en voedsel. Dit kost veel geld en hij zegt dat veel mensen liever sparen voor de offers dan voor vakantie.
Overal langs de straat kun je offers kopen, huistempels, beelden etc. Hele straten met winkels met dezelfde goederen. De mooiste offers worden het de hand gemaakt van palmbladen, wat een kunstzinnig volk is dit.
Dan komen we buiten de stad te rijden en wordt het steeds landelijker. We vervelen ons geen moment en zien veel. Vrouwen met zware dingen op hun hoofd, mannen die op bamboebedjes zomaar op de hoek van de straat liggen. Kleine eettentjes die al vroeg klanten hebben en mensen die voor hun huisje niets zitten te doen, wat een volk. Waar leven ze allemaal van, vraag ik me af.
In de bus verteld Arie veel, op zijn manier zo nu en dan een grapje. Echter de clou ontvalt ons wel eens door zijn Nederlands. Het is echt een grappenmaker die ons soms gewoon wat op de mouw wil spelden en zichzelf dan door zijn brede glimlach verraad (gelukkig voor ons).
Na twee uur rijden zien we de rijstvelden, fantastisch om te zien. Al die plato's met rijst en daar zie je af en toe iemand voorover gebogen tot aan zijn enkels in de bagger staan werken. Volgens Arie werken alleen de ouderen nog in de rijstvelden. Veel gaat met de tractor tegenwoordig. We stappen uit en lopen een berghelling af, gaan tussen de rijstvelden en zie de irrigatiekanalen liggen. Anita en een andere vrouw herkennen veel vruchtbomen, waarvan ze de namen aan Arie vragen, hij vindt dit erg leuk. We maken de mooiste plaatjes en gaan weer terug naar het busje. Dan weer klein uurtje rijden en komen we aan bij Ulun Danu tempel bij het meer. Het gaat behoorlijk regen, dus voorzien van een paraplu lopen we het tempelterrein op. Heel mooi, deze tempel ligt aan een groot meer. Door het slechte weer kun je de overkant niet meer zien. We nemen allemaal zo goed en zo kwaad als het kan foto's en gaan snel weer terug de bus in.
Mijn maag begint wat te knorren, gezien het feit dat we het ontbijt hebben moeten overslaan. Gelukkig geeft Arie aan dat we nu naar een restaurantje gaan, waar we lekker kunnen eten aan Indisch buffet. Het terras kijkt uit over een dal, een fantastisch uitzicht. Het is inmiddels al weer gestopt met regenen en de temperatuur is heerlijk. We genieten van de maaltijd en blijven daar een uurtje genieten.
We gaan nu naar de keizerlijke tempel van Mengwi, is wel mooi maar hadden we snel gezien.
Toen weer in de bus voor onze laatste stop en dat is de zeetempel Tanah Lot. Heel mooi en erg druk. Dit is de mooiste en bekendste tempel van Bali. Je moet er een keer in je leven geweest zijn, haha.
Daarna rijden we weer richting Kuta, een tocht van maar 25 km. Echter door de drukte van de spits, doen we daar 2 uur over. Al met al hebben we genoten en na een welverdiende douche (nog te goed van vanmorgen:-)) eten we alleen een bord Nasi Goring Makam in ons restaurant en gaan weer lekker op ons balkon zitten, genieten van de rust, een fikse regenbui en wat lees- en tikwerk.
Morgenochtendvertrekken we voor de tweede excursieom 8 uur.
We laten ons deze keer telefonisch wekken door de receptie, haha. Dat gebeurd ons geen tweede keer meer.